ดาวเนปจูน Neptune
หลังการค้นพบดาวยูเรนัสได้ไม่นาน นักดาราศาสตร์พบว่าตำแหน่งของดาวยูเรนัสคลาดเคลื่อนไปจากที่คำนวณไว้โดยกกฏการเคลื่อนที่ของ นิวตัน จึงสันนิษฐานว่ามีดาวเคราะห์อีกดวงที่สามารถดึงดูดดาวยูเรนัสอยู่โยเซฟ เลอ เวรียอ ชาวฝรั่งเศส ได้คำนวณตำแหน่งของดวงเคราะห์ ดวงใหม่ดวงนี้ และส่งการคำนวณของเขาให้ โยฮันน์กอทท์ฟรีด กัลป์เลอ ณ หอดูดาวแห่งนครเบอร์ลิน ประเทศเยอรมัน ได้พบดาวเคราะห์ดวงใหม่ตามตำแหน่งที่คาดการณ์ไว้ ในปีพ.ศ.2389 ได้ตั้งชื่อดาวเคราะห์ดวงใหม่ตามเทพเนปจูน ซึ่งเป็นเทพแห่งท้องทะเล เพราะดาวเนปจูนมีสีน้ำเงินคล้ายน้ำทะเลโดยโคจรห่างจากดวงอาทิตย์ 4,500 ล้านกิโลเมตร ใช้เวลาในการโคจรรอบดวงอาทิตย์นานถึง 165 ปี
ดาวเนปจูนมีสีน้ำเงิน เนื่องจากองค์ประกอบหลักของบรรยากาศผิวนอกเป็น ไฮโดรเจน ฮีเลียม และมีเทน บนดาวเนปจูนมีอุณหภูมิที่หนาวเย็น เนื่องจากอยู่ไกลดวงอาทิตย์มาก ยานวอยเอเจอร์ 2 เป็นยานอวกาศจากโลก เพียงลำเดียวเท่านั้นที่เคยเดินทางไปถึงดาวเนปจูนเมื่อ พ.ศ.2532 ภาพของดาวเนปจูนมีดาวจันทร์ 13 ดวง ดวงจันทร์ที่ใหญ่ที่สุดของดาวเนปจูน ชื่อ ไทรทัน
ข้อมูลของดาวเนปจูน
ระยะทางจากดวงอาทิตย์ : 4,498.25 ล้านกิโลเมตร
คาบการโคจร : 164.79 ปี
ค่าความรี (วงกลม = 0) : 0.00859
วงโคจรเอียงจากระนาบสุริยะวิถี : 1.769 องศา
เส้นศูนย์สูตรเอียงกับระนาบโคจร : 29.58 องศา
คาบการหมุนรอบตัวเอง : 16.11 ชั่วโมง
รัศมี ณ บริเวณศูนย์สูตร : 24,764 กิโลเมตร
มวล : 17.147 เท่าของโลก
ความโน้มถ่วง : 10.71 เมตรต่อวินาทียกกำลัง 2
องค์ประกอบ : ไฮโดรเจน และฮีเลียม
อุณหภูมิ : -214 องศาเซลเซียส
บริวาร : 27 ดวง
วงแหวน : 13 วง (Galle, Arago, Lassell, Le Verrier, unnamed ring co-orbital with the moon, Galatea, Adams)
บรรยากาศของดาวเนปจูน
ดาวเนปจูนเป็นดาวเคราะห์แก๊สที่มีองค์ประกอบคล้ายกับดาวยูเรนัส คือ ไฮโดรเจน และฮีเลียมผสมกับแอมโมเนียมีเทนแข็ง เป็นชั้นบรรยากาศหนาประมาณ 40 กิโลเมตร โดยมีใจกลางเป็นแกนหินขนาดเท่าโลก เนื่องจากแก๊สมีเทนในบรรยากาศชั้นบนดูดซับแสงสีแดงไว้ ทำให้เรามองเห็นดาวเนปจูนมีสีน้ำเงินคล้ายกันกับดาวยูเรนัส โดยในปี พ.ศ.2532 ยานวอยเอเจอร์2 ได้ทำการศึกษาบรรยากาศด้านบนของดาวเนปจูนในระยะห่าง 5,000 กิโลเมตร พบจุดมืดใหญ่ (Great Dark Spot) เป็นพายุหมุนที่มีขนาดใหญ่เท่าโลก
สนามแม่เหล็กของดาวเนปจูน แกนแม่เหล็กของดาวเนปจูนเอียงออกจากแกนหมุนรอบตัวเอง 47 องศา และสนามแม่เหล็กไม่อยู่ในแนวศูนย์กลางดาว แต่จะอยู่ในตำแหน่งเปลือกชั้นนอก นักดาราศาสตร์จึงสันนิษฐานว่าสนามแม่เหล็กนี้อาจจะเกิดจากการไหลเวียนของน้ำ และสสารในบริเวณแกนชั้นนอกของดาว
วงแหวนของดาวเนปจูน
วงแหวนของดาวเนปจูนค้นพบในปี พ.ศ.2524 เมื่อดาวเนปจูนเคลื่อนที่ผ่านหน้าดาวฤกษ์ดวงหนึ่งพบว่าแสงของดาวฤกษ์ลดลงเป็นระยะๆ และสรุปได้ว่าดาวเนปจูน มีวงแหวน 3 ชั้น แต่วงแหวนนั้นคล้ายกับไม่เต็มวงสมบูรณ์ จนในปี พ.ศ.2532 ยานวอยเอเจอร์2 ถ่ายภาพวงแหวน พบว่าเป็นวงกลมสมบูรณ์ 5 ชั้น ห่างออกมาจากบรรยากาศของดาวเนปจูนประมาณ 17,000 กิโลเมตร ที่ขอบวงในสุดถึง 38,000 กิโลเมตร ที่ขอบนอกสุดของวงแหวนชั้นสุดท้าย
รวมความหนาทั้ง 5 ชั้น ประมาณ 21,000 กิโลเมตร แต่ละชั้นมีลักษณะเป็นวงแหวนบางและแคบ วงที่กว้างที่สุดมีความกว้างประมาณ 5,800 กิโลเมตร แต่หนาเพียง 10 เซนติเมตร บางชั้นประกอบด้วยก้อนวัตถุขนาดใหญ่เป็นวัตถุเล็กละเอียด
บริวารของดาวเนปจูน
ดวงจันทร์บริวารของดาวเนปจูนที่ค้นพบแล้ว มีจำนวน 13 ดวง ดวงที่ใหญ่ที่สุด ชื่อ ดวงจันทร์ไทรทัน ขนาดพอๆ กันกับดวงจันทร์ของโลก อยู่ห่างจากดาวเนปจูนประมาณ 355,000 กิโลเมตร โคจรรอบดาวเนปจูนในระยะเวลา 5.87 วัน
ยานสำรวจดาวเนปจูน
หลังจากยานวอยเอเจอร์2 สำรวจดาวพฤหัสบดี ดาวเสาร์ และดาวยูเรนัสแล้ว ก็ได้เดินทางต่อไปสำรวจดาวเนปจูน โดยบินผ่านที่ระยะ 29,210 กิโลเมตร ในวันที่ 25 สิงหาคม พ.ศ.2532 ก่อนจะเดินทางออกจากระบบสุริยะชั่วนิรันดร์ โดยในปี พ.ศ.2546 ยานวอยเอเจอร์2 อยู่ห่างจากดวงอาทิตย์ 70 หน่วยดาราศาสตร์ และยังคงส่งสัญญาณข้อมูลสภาพบรรยากาศที่วัดได้ส่งกลับมายังโลก ยานวอยเอเจอร์2 จะยังคงส่งสัญญาณกลับมาจนกระทั่งถึงปี พ.ศ.2563 ซึ่งยานจะไม่มีเชื้อเพลิงเพียงพอที่จะหมุนให้จานส่งสัญญาณหันมายังโลกอีกต่อไป
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น